Niet hip of verfijnd!
Om een heuglijk feit te vieren zijn mijn man en ik uit eten geweest. Voor de eerste keer in onze nieuwe woonomgeving. En omdat ik erg van Thais eten houd en er een Thai in town was, zijn we dus naar de Thai gegaan. Eerst even, net voor zevenen, gebeld of er plek was. Nee, was het antwoord, niet op dit moment, maar over een uurtje wel. Dat was voor ons ook oké.
Aangekomen bij het restaurant zag het er wat shabby uit. De terrasstoelen waren opgestapeld, terwijl het een bijzondere warme avond was. Binnen was het rustig, er zaten nog twee gezelschappen te eten. We drentelden naar voren en wachtten tot er iemand ons te woord zou staan. Het duurde even, maar na een tijdje kwam een wat ouder hoofd boven de toonbank uit dat dat aangaf dat we overal konden gaan zitten, plek genoeg!
Wij kozen een tafeltje en wachtten af. Het duurde echt een hele tijd voordat de serveerster, een jaar of twintig, onze drankwensen kwam opnemen. Ze was met van alles en vooral met niks bezig en vooral niet met ons, de nieuwe gasten. Uiteindelijk kwam ze de drankwensen opnemen. Ook dat duurde een tijdje, maar uiteindelijk hadden we ons drankje. Nu nog de menukaart en bestellen. De menukaart was zeer uitgebreid, maar eigenlijk ook weer niet. Elk menu was te krijgen in de variatie: varken, kip, garnaal en nog wat en dan mild, een beetje heet en zeer pittig.
Na nog wat vragen over de gerechten, bestelden we onze keuze en om de tijd te doden verdiepte ik me in het gezelschap naast ons. Ze waren zeer zomers gekleed, wat op zich kon, want het was een tropische avond. De mannen met hemden met mouwgaten tot het middel, ruime bermuda’s en Adidas slippers met witte sokken, de dames gekleed in jaren 70 jurkjes en zeer korte broeken en uiteraard de slippers. Ze gingen allemaal, om de beurt, nog naar buiten om te roken. Wij vonden dit alles niet raar. Dat vonden wij alleen maar heel bijzonder! Zeker ook de gesprekken die ze voerden.
Zo luisterend en kijkend, ook naar de serveerster die nog nog steeds met niks bezig was en zelfs de vieze tafels niet afhaalde, passeerde de tijd. En zo kregen wij uiteindelijk, na ruim een uur, ons eten. Het werd niet hip, of verfijnd en modern opgediend, maar meer zoals thuis en zeker niet in kleine porties!
Na afloop kwam de eigenaar nog even een praatje maken. Ze waren anderhalf jaar geleden gestart met het restaurant, gefinancierd met zijn zilveren handdruk. Ze draaiden het met z’n tweeën, hij en zijn vrouw, allebei toch al redelijk op leeftijd. De serveerster tel ik even niet mee. Na het praatje snapten we nog beter waarom we niet direct terecht konden. Ze konden het niet aan, drie tafeltjes was zo ongeveer de max.
Als we nog eens een avondvullend diner willen, weten we waar we terecht kunnen, want het eten was smukloos smakelijk en de prijs oké!