Boodschappen voor Kerst

Boodschappen doen is nooit mijn favoriete bezigheid geweest. Ik ken mensen die zich in zondagse kleren steken en extra make up op doen om op zaterdag bij de Appie boodschappen te doen. Al zolang ik me kan herinneren doe ik het liefst maar één keer per week boodschappen en dan ook efficiënt en effectief. Nu, dankzij Covid, doet mijn man, die meer thuis werkt, de boodschappen. Hij vindt het niet erg en gaat, als er iets is vergeten, gerust nog twee keer terug. Het is ook nooit een probleem of het nu twee drie of vier adressen zijn die hij moet bezoeken om alle boodschappen binnen te krijgen.

Om in deze kersttijd de drukte voor te zijn en efficiënter in te kunnen kopen, hadden we thuis eerst een lijstje gemaakt van wat we moesten kopen en die kerstinkopen weer verdeeld in winkels. Mijn man ging naar twee winkels en ik naar één. Ik mocht naar de Albert Heijn, omdat daar het meeste zoekwerk, omdat het niet de gewone wekelijkse artikelen waren, maar de kerstinkopen, aan vast zat en het beslisniveau over de aanschaf hoger lag. We hadden een, naar wij dachten, rustig moment op de dag uitgekozen. Welk een verkeerde inschatting, althans bij de AH, werkelijk waar, echt ontzettend druk! Of het nu kwam doordat er paren aan het winkelen waren, die per persoon een karretje moesten voort duwen of misschien ook omdat mensen sociale contacten missen en het boodschappen doen zien als een uitje. Niet voor te stellen, maar druk was het!

Zoekwerk vergt geduld, wat lastig is als iedereen door elkaar krioelt, in de weg staat en voor je neus net dat laatste stuk Franse kaas wegpikt wat je echt nodig hebt voor een recept, of omdat het artikel op is, of omdat iemand, wel met een mondkapje op, zich over je heen buigt om iets boven je te pakken. Bijkomende ergernis was ook nog dat door het mondkapje mijn leesbril besloeg en ik het steeds benauwder kreeg.

Mijn geduld raakte steeds verder op, mijn adrenaline niveau steeg tot ongekende hoogte en door het vrijkomen van deze energie werd ik meer en meer saggerijnig, steeds pissiger en kreeg ik vooral neigingen om om mee heen te gaan meppen.
Toen ik eindelijk bij een zelfscan kassa, waar nauwelijks anderhalve meter was aan te houden en weer een extra wachttijd was in verband met artikelen boven de 18, had afgerekend en weer buiten stond, stond mijn man me al op te wachten. Omdat hij het eerste sociale contact was wat ik tegenkwam, kreeg hij de wind van voren om mijn adrenaline niveau weer op een normaal peil te krijgen.

Pff, ik haat boodschappen doen!